About Us

​

اگر کلیسا را جسم مسیح بدانیم و وی را سر آن، آنگاه با عطفِ به مفهوم اصیل کلیسا که اَبدان ایمانداران متصل به  وی است، می توانیم زمان را به محدودۀ سال ۲۰۰۴ میلادی به عقب برانیم و در شهر بولتون، واقع در منچسترِ بزرگ، به در خانه ای رویم که نخستین بار تعدادی انگشت شمار، گرد هم آمدند تا به مثابه نیاکان کلیسای قدیس آفرهات امروزین ، خشت نخستین آن  را  بنیان نهند؛ خشتی از زندگان، از آدمیانی که به مثابه سلولهای بدن، پُری او را که همه چیز است، متبلور شده بودند.​

​

 دیری نپایید اما که آن کلیسائیان خانه نشین، در اواخر سال ۲۰۰۴ به عمارتی نقلِ مکان کردند تا نخستین کلیسای ساختمانی ایرانیان منچسترِ بزرگ را پی افکنند. عمارتی که کورنراستون چِرچ نامیده می شد.

 

بعدتر در سال ۲۰۰۵، عمارتی دیگر واقع در منطقۀ لانگ سایت، میزبان کلیسای قدیس آفرهات گردید.

 

 در همان سال ۲۰۰۵ ، منطقۀ درویزدن، واقع در منچستر بزرگ، چهارمین مکانی بود که میزبانی قدیس آفرهات را عهده دار شد؛ این مکان تا اواخر ۲۰۰۶ میزبان قدیس آفرهات بود.

 

 اواخر همین سال ۲۰۰۶،  کلیسای ناصری به عنوان پنجمین مکان، میزبانی آفرهاتِ خسته از جابجایی ها اما همچنان پُرتوان را به عهده گرفت. این کلیسا در واقع، بخشی از یک کالج الهیاتی بود که در منطقۀ دیدزبری قرار داشت.

 

نوبت به سال ۲۰۰۷ که رسید بالاخره آفراهات این حکیم پارسی، در منطقۀ هیتون مرسی واقع در منچستر بزرگ، مکانی را یافت که تا به همین ساعت و لحظه، او را در آغوش  باز و پرمهرش جای داده است. مکانی که بیش از همه نماد محبت بی دریغ مردمانی است که اگر چه به لحاظ فرهنگی با ایرانیان غرابت دارند اما در بدن مسیح، ایشان را در فروتنی، خدمت ها می کنند و نوازش ها.

 

 آفراهات، امروز چشم به سوی افق دوخته است، می داند که راه بسیاری را طی کرده است نیز یقین دارد که راه نرفته اش طولانی تر می نماید؛ او مستظهَر به یارانی که تا امروز همراه و همگام با وی بوده اند، امیدوار به یارانی است که اینک بر آستانۀ کلیسا ایستاده اند تا برای نخستین بار بدان داخل شوند.

 

چنین باد در نام عیسی

 

چنین تر باد.